Formularz ORD-U to dokument, o którym bardzo często zapomina się w trakcie dokonywania rocznych rozliczeń. Dowiedz się, czym dokładnie jest informacja ORDU-U oraz kto ma obowiązek jej składania.
ORD-U – czym jest?
Każdy przedsiębiorca, podatnik i płatnik posiada wiele obowiązków względem prawa przedsiębiorczego. Zalicza się do nich między innymi informowanie urzędu skarbowego (US) o wszelkich zawieranych umowach.
ORD-U to informacja, która dotyczy umów zawieranych z nierezydentami w rozumieniu przepisów prawa dewizowego. O konieczności tej mówi przede wszystkim przepis art. 82 § 1 Ordynacji podatkowej. Nakłada on obowiązek sporządzania oraz dostarczania informacji o umowach zawieranych z nierezydentami. Konieczność ta dotyczy wszystkie podmioty prowadzące działalność gospodarczą.
ORD-U – kogo obowiązuje?
Przepis art. 82 Ordynacji podatkowej podaje konkretne przypadki, w których osoby prawne oraz jednostki organizacyjne są zobowiązane do sporządzania ORD-U. Nie każdy jednak o tym pamięta.
Istnieją trzy sytuacje informowania US, a każda z nich dotyczy innego podatnika. Warto zapoznać się z nimi, gdyż obowiązek poinformowania US o umowach zawartych z nierezydentami zobowiązuje do złożenia różniących się od siebie formularzy. Dokumenty należy składać do naczelnika US, będącego właściwym dla danej osoby, dostarczającej orzeczenie. Następuje to w momencie, gdy:
- organ podatkowy wyda pisemne żądanie – ORD-TK,
- zawarta zostanie umowa z nierezydentami w rozumieniu przepisów Prawa dewizowego – ORD-U,
- nakazują tak odrębne ustawy – ORD-W1.
Podkreśla się, że nierezydentami w rozumieniu Prawa dewizowego są osoby fizyczne, które mieszkają za granicą, a także te osoby, które posiadają siedzibę poza granicami kraju. Muszą one posiadać zdolność zaciągania zobowiązań oraz nabywania praw w swoim imieniu. Są to również znajdujące się za granicą:
- oddziały,
- przedstawicielstwa,
- przedsiębiorstwa utworzone przez rezydentów.
ORD-U – kiedy należy złożyć?
Informację, jaką jest ORD-U składa się za rok podatkowy na adres siedziby lub miejsca zamieszkania danego podmiotu. Musi nastąpić to w terminie trzech miesięcy od momentu zakończenia roku podatkowego.
Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 24 grudnia 2002 roku, które dotyczy informacji podatkowych wskazuje, iż informację ORD-U należy sporządzić w momencie, gdy:
- jedna ze strony umowy bierze udział w zarządzaniu bądź kontrolowaniu drugiej strony umowy,
- jedna ze stron umowy posiada udział w kapitale uprawniającym co 5% wszystkich praw głosu,
- w zarządzaniu lub kontroli podmiotów umowy bierze udział inny podmiot niebędący stroną umowy,
- inny podmiot, który nie jest stroną umowy, posiada co najmniej 5% wszystkich praw głosu,
- nierezydent, który jest stroną umowy, jest właścicielem przedsiębiorstwa, oddziału bądź przedstawicielstwa na terenie RP.
Obowiązek informowania US o umowach zawieranych z nierezydentami dzieje się w momencie, gdy przekroczone zostały określone limity wartości należności lub zobowiązań. Są to limity 300 000 euro lub 5 000 euro. Określona kwota jest zależna od tego, z jakiego powodu sporządza się ORD-U.
Co należy uwzględnić w informacji ORD-U?
W informacji ORD-U należy uwzględnić wartość należności i zobowiązań, które wynikają z umów sporządzonych w formie pisemnej z nierezydentami. Pod uwagę bierze się również wystawione i otrzymane faktury lub rachunki, które potwierdzają zawarcie umowy. Nie dotyczy to natomiast:
- umów zawieranych w trybie przepisów o zamówieniach publicznych,
- kredytów i pożyczek,
- umów objętych tajemnicą państwową lub bankową,
- umów, które są związane z zaspokajaniem zbiorowych potrzeb wspólnot samorządowych.
Niezłożenie ORD-U – czym grozi?
Osoba, która nie wypełni swojego obowiązku i nie dokona złożenia informacji ORD-U do US może spodziewać się należytych kar. Niedopełnienie tej kwestii może prowadzić do poniesienia odpowiedzialności karnej skarbowej. Mówi o tym art. 80 Kodeksu karnego skarbowego. Dotyczy to nie złożenia wymaganej informacji podatkowej, które podlega karze grzywny do 120 stawek dziennych. Niedokonanie obowiązku może być również traktowane jako wykroczenie skarbowe, które również jest karalne.
